Historia miejscowości Bauerhufen (Chłopy)
Bauerhufen (Chłopy) jest bez wątpienia osadą niemiecką. W dokumencie z 1288 r. obszar, na którym obecnie leży Bauerhufen (Chłopy), jest wymieniany jako Wüstenei bez konkretnej nazwy. Wieś nie istniała więc w okresie wendyjskim na Pomorzu, który trwał od 600 do 1200 roku. W dokumencie księcia biskupa Kazimierza z ostatniej ćwierci XVI wieku wieś pojawia się po raz pierwszy pod nazwą „Paurhufe” (pustkowie). Na mapie Kubina z 1618 r. zapisano ją jako „Burow”. Nazwa ta jest najprawdopodobniej nieścisłością ze strony rytownika; w każdym razie nie można z podanych powodów wywodzić nazwy od wendyjskiego „burowe” = położony w lesie lub osadzie leśnej, chociaż była to osada leśna; stare dokumenty podają bowiem, że cały pas nadbrzeżny między Köslin (Koszalin) a Kolbergiem (Kołobrzeg) był pokryty lasem, w którym było wiele miejsc bagnistych. Nazwa Bauerhufen (Chłopy) pochodzi od połowy kopyta rolnika. Wioskę tworzyły najpierw cztery wędzarnie, których właścicielami byli rybacy. Należąca do nich ziemia miała wielkość połowy kopyta rolniczego, czyli 9,5 hektara, a właściciele musieli płacić także daniny i służebności związane z takim kopytem rolniczym. Według tradycji ustnej grunty te zostały przejęte dopiero w późniejszych czasach, a początkowo do posiadłości należały jedynie małe ogrody, takie jak te należące do obecnych właścicieli: Heinricha Fißa, Otto Rutha, Reuschela, Domislaffa i Fingera.
Wioska musiała się więc wkrótce powiększyć. Potrzebne grunty nabył częściowo z królewskiej posiadłości Kasimirsburg (Kazimierz Pomorski), a częściowo z majątku szlacheckiego Großmöllen (Mielno). Jeszcze dwa lata temu (1930 r.) składała się ona z dwóch gmin Bauerhufen-Amt i Bauerhufen-Adlig. W 1784 r. gmina Bauerhufen-Amt miała 15 kominów, a gmina Bauerhufen-Adlig 13. Właściciele, jak Büdner, nie posiadali ziemi uprawnej, a jedynie ziemię ogrodową i płacili po 16 groszy czynszu wiejskiego. Wszyscy mieszkańcy byli rybakami i żyli w dość ubogich warunkach, mimo że rybołówstwo było bardziej opłacalne niż obecnie. Wszystkie domy były wędzarniami.
Z biegiem czasu niektóre z dawnych ogrodów od strony morza zostały zniszczone przez postępujące zamulanie, a następnie stopniowo zmywane przez morze.
Chłopy nad morzem w XIX wieku
W latach 1840-1870 ludność zajmowała się żeglugą przybrzeżną oraz lukratywnym handlem kamieniami, zbożem i masłem. Dzięki swojej pracowitości i gospodarności wkrótce zdobyli tyle, że stopniowo można było przebudować dymarki na czyste i przyjazne domy, a obok nich postawić odpowiednie budynki gospodarcze.
Od 1840 r. Bauerhufen (Chłopy) jest znane także jako kąpielisko. Sytuacja ekonomiczna poprawiła się również dzięki wynajmowaniu mieszkań. Kupowano coraz więcej ziemi, tak że około 1870 roku połowa właścicieli posiadała 4-6 hektarów ziemi, w większości nabytej od Klein- (Mielenko) lub Großmöllen (Mielno) albo Sorenbohm (Sarbinowo).
W 1870 r. do parafii Bauerhufen (Chłopy) należało około 100 hektarów pól i łąk. We wsi mieszkał 1 karczmarz, 2 rzeźników, 3 armatorów, 1 piekarz, 5 handlarzy (zajmowali się towarami kolonialnymi, masłem, bydłem lub bursztynem), 1 stolarz i młynarz. Rybołówstwo stanowi obecnie jedynie margines działalności i odbywa się za pomocą sieci, wędek lub pułapek na ryby. Głównymi połowami są flądry, dorsze, śledzie i łososie. Głównym zajęciem jest rolnictwo i hodowla trzody chlewnej. Mieszkańców jest 178, wszyscy są protestantami. Nawet teraz trudno mówić o dobrobycie.
W sprawozdaniu podano rok 1885: Wielkie nieszczęście dotknęło wspólnotę 9 czerwca, po południu, między godziną 7 a 8. Nad gospodarstwami przeszła silna burza z okropnymi opadami gradu. Zbiory żyta zostały całkowicie utracone, podobnie jak niektóre inne uprawy. Katastrofa została spowodowana w ciągu 5 minut. Spadły kawałki gradu wielkości ziemniaków i jaja kurze o wadze do ¼ funta. Obraz zniszczeń był przerażający. Pola pokryła biała suknia z gradu. Szyby w oknach domów od strony zachodniej były prawie całe potłuczone. Bydło biegło bezładnie w kierunku swoich stajni. Ludzie przychodzili z pól, zawodząc i biadoląc, pokrytych zgryzotami, do swoich domów. Nikt nie był ubezpieczony. Przejmujący był widok ciężko pracujących, honorowych mieszkańców wsi, którzy dzień po katastrofie ze złożonymi rękami błagali o pomoc na zgliszczach swoich upraw.
1886: Właściciele łąk w Bauerhufen (Chłopy) zakładają spółdzielnię melioracyjną wraz z właścicielami łąk w Sorenbohm (Sarbinowo) i Kleinmöllen (Mielenko). Koszt budowy kanału odwadniającego wynosi około 4000 marek. W 1892 r. we wsi powstaje urząd pocztowy z telefonem.
W latach 1893 i 1894 mieszkańcy mieli dobre dochody z połowu jesiotra.
W 1894 r. podjęto pierwsze środki bezpieczeństwa dla kąpiących się na plaży. Wioskę odwiedziło 292 kąpiących się.
Od 1895 r. z Großmöllen (Mielno) przez Bauerhufen (Chłopy) do Sorenbohm (Sarbinowo) kursuje poczta kariolowa.
W 1897 r. do Bauerhufen (Chłopy) przyjechał profesor Dettmann z Berlina wraz z 20 studentami malarstwa, aby stworzyć obrazy oparte na lokalnych motywach.
W 1899 r., w dniach 20-25 marca, opady śniegu były tak obfite, że drogi pokryte były metrowymi warstwami śniegu. Wszędzie zdarzają się awarie. Ludzie podróżują tylko saniami.
Wiek XX w nadmorskich Chłopach
W 1900 r. kilka sztormów zmiotło 10-15-metrowe wydmy i przebiło je w kilku miejscach. Od 1 kwietnia tego roku Bauerhufen (Chłopy) należy do Związku Niemieckich Kurortów Nadbałtyckich.
W 1901 r. zostaje zbudowana droga z Bast-Kasimirsburg (Łękno-Kazimierz Pomorski) przez Funkenhagen (Gąski) do Hohenfelde (Miłogoszcz/Będzino). Bauerhufen (Chłopy) nieodpłatnie przekazuje niezbędny teren i 3000 marek.
W 1902 r. zbudowano promenadę prowadzącą z Bauerhufen (Chłopy) do Sorenbohm (Sarbinowo). Ciężar jest dzielony po równo.
Od 19 do 21 kwietnia 1903 r. trwała straszna burza ze śnieżycami i północną wichurą. Wydmy zostały poważnie uszkodzone. Wichura zerwała nawet druty telefoniczne i powaliła maszty.
Również zimą 1904 r. Bałtyk zmiótł z powierzchni ziemi całą północną część wydm, tak że na plażę można było dostać się tylko po drabinach.
Wiosną 1908 r. wzdłuż górnej ścieżki zbudowano promenadę, która niestety w ciągu następnych kilku lat ponownie zamarła.
Z powodu niesprzyjającej wiosny z gorącymi dniami i silnymi nocnymi przymrozkami jeszcze w czerwcu oraz bardzo deszczowego lata, poszczególne zbiory w 1909 roku zostały bardzo przesunięte w czasie. Zbiory siana zakończyły się dopiero pod koniec lipca, a zbiory owsa w połowie września.
Styczeń 1912 r. był wyjątkowo mroźny. Morze było pokryte błotnistym lodem jak okiem sięgnąć, a na plaży utworzyły się wysokie lodowe wydmy.
Rok 1913 okazał się strasznym pożegnaniem. W dniu 30 grudnia rozpoczęła się wyjątkowo silna burza, która trwała do 1 stycznia. Powstała w wyniku tego fala sztormowa osiągnęła szczyt w noc sylwestrową. Burza wysoko podnosiła fale, woda nieustannie tarła o wydmy, w kilku miejscach je przebiła i wdarła się aż do ulicy wiejskiej. Ogrody zostały zalane i wypłukane piaskiem, tworząc wielką taflę lodu. Nawet niektóre budynki, które stały mocno oparte o wydmy, zawaliły się. Drzewa za wydmami były całkowicie zamarznięte lodem, altany wyglądały jak lodowe jaskinie lub stalaktytowe groty. Szkody były niezmierne, a stały się jeszcze większe, gdy fala sztormowa powtórzyła się z taką samą siłą 9 stycznia. Siły natury stworzyły obraz, który trudno opisać. 12 stycznia do Bauerhufen (Chłopy) przybył Jego Królewska Wysokość książę Eitel Friedrich, aby dokonać inspekcji zniszczeń. Poprzez pomoc państwa i dobrowolne zbiórki we wszystkich częściach imperium starano się złagodzić powstałe trudności.
I Wojna Światowa a mieszkańcy Chłopów
Następujące osoby zostały powołane do wojska podczas I wojny światowej: Willi i Bruno Zander, Fritz Mielke, Hugo Fiß, Walter Wetzel, Richard, Mar i Hugo Kloth, Otto Finger, Paul Weber, Mar Haeger, Arthur Mews, Robert Buchow, Erich Pomrehn, Otto, Franz, Paul i Ernst Ruth, Willi Rosenow, Paul i Willi Weier, Otto Mews, Gustav Holz, Franz Scharping, Richard Schulz i Paul Schröder. W latach wojny powstało wiele kolejnych. Pięciu mieszkańców zginęło na froncie w czasie wojny: Hugo Kloth 29 marca 1915 r. w Tylży,
Richard Schulz 21 lipca 1915 r. w rosyjskiej Polsce, Willi Zander 20 września 1915 r. w Wilnie, Otto Mews 12 lipca 1916 r. pod Verdun i Otto Finger 8 października 1918 r. pod Somme-Pie.
Już w pierwszych dniach wojny do wioski przybył oddział Landsturmleute liczący około 40 osób, który miał strzec wybrzeża i został zakwaterowany u właścicieli. Wszystkie prace rolne były wykonywane przez starszych ludzi, kobiety i dzieci, którzy pozostali na miejscu. Ponadto inflacja i niedobory żywności, które zaczęły się pojawiać już w 1915 r., a które miały zostać stłumione przez system marek, przysparzały wielu kłopotów.
W 1916 r. zbiory były szczególnie dobre, ale krótko przed żniwami jęczmień został tak zniszczony przez burzę, że większość skoszono kosiarką do trawy i zebrano na siano. Zima tego roku była bardzo sroga. Powyżej Bauerhufen (Chłopy) zamarzły dwa parowce, które zostały wyłowione z wody przez lodołamacz.
W 1917 r. trzech Rosjan, którzy trafili tu jako robotnicy rolni z obozu jenieckiego, uciekło łodzią farmera Scharpinga. Samolot ze stacji lotniczej Nest poszukiwał i odnalazł uciekinierów, po czym sprowadził ich z powrotem na brzeg. Druga ucieczka jesienią tego samego roku z łodzią właścicielki hotelu Ruth zakończyła się sukcesem. Uciekinierów i łodzi nigdy więcej nie widziano.
Wioska Chłopy – okres międzywojenny
Zima 1921-22 była znowu bardzo ciężka, tak że plaża i jezioro były całkowicie oblodzone i utrzymywała się aż do kwietnia. Następne lato przyniosło tak obfite deszcze, że ogrody, pola i budynki zostały poważnie uszkodzone.
Nastał straszny czas inflacji, która osiągnęła swój szczyt w 1923 roku.
Niektórzy z naszych rolników, którzy produkowali niezbędne artykuły żywnościowe, skorzystali na tym i mogli znacznie powiększyć swój majątek, ale inni, którzy otrzymywali tylko pensje lub płace, gdy pieniądze były bezwartościowe, cierpieli gorzkie trudności.
26 kwietnia 1926 r. wydarzyło się straszne nieszczęście. Dwaj dobrzy i zdolni ludzie, właściciel hotelu Franz Ruth i jego syn Fritz, utonęli, gdy próbowali wyciągnąć sieci na wzbierające morze. Dwie inne osoby zdołały się uratować. W ten sposób dwóch mężczyzn, którzy mogli i chcieli zrobić coś dobrego dla rodziny i wioski, musiało poświęcić się swojej ulubionej rozrywce.
W ostatniej dekadzie chęć rozwoju mieszkańców Bauerhufen (Chłopy) zaowocowała wieloma cennymi osiągnięciami. W innym miejscu wspomniano o budowie szkoły w 1925 r. W tym samym roku, kosztem ponad 20 000 marek, zbudowano turbinę wiatrową ze ślimakiem wodnym oraz sieć rowów niezbędnych do odwodnienia około 125 hektarów łąk i pól uprawnych.
W kierunku Kleinmöllen (Mielenko), gdzie już dziś znajduje się piękny drzewostan z dużymi drzewami iglastymi, mimo że zalesiono go dopiero po wojnie 1870/71, w latach 1928-30 wytyczono piękną, solidną promenadę, którą obsadzono jarzębinami. Następnie kontynuowały ją sąsiednie gminy na wschód od Kleinmöllen (Mielenko).
W 1928 r. na murze wydmowym zbudowano bardzo popularną promenadę wydmową, a jako przejście z muru na plażę wybudowano 6 cementowych schodów. Ścieżka do Sorenbohm (Sarbinowo) została znacznie ulepszona dzięki usunięciu osławionej wydmy piaskowej.
Ponieważ grunty poszczególnych właścicieli składały się z wielu planów (do około 20), urząd kultury przeprowadził ogólną realokację gruntów, którą zakończono w 1929 roku. Dzięki temu szkoła zyskała również boisko sportowe o powierzchni 1 ha. Towarzyszyła temu budowa dwóch nowych dróg, od Kunststraße do wsi. W ten sposób Bauerhufen (Chłopy) stanie się coraz bardziej dostępny dla ruchu. W ten sposób do chęci rozwoju społeczności dołączyła możliwość rozwoju.
Spokojny rozwój tej idyllicznej wioski zapewniają przepisy o statusie lokalnym, które mają pomóc w zachowaniu jej charakteru.
Dzisiejsze Bauerhufen (Chłopy): (stan na 1930 r.)
Nadbałtycki kurort Bauerhufen (Chłopy) leży na wybrzeżu wschodniopomorskim. Znajduje się około 15 km od powiatu i stolicy kraju związkowego Köslin (Koszalin).
Bauerhufen (Chłopy) to przyjazna miejscowość licząca około 200 mieszkańców, powszechnie znana i lubiana ze względu na wzorową czystość. Jest to ładny, tani kurort nadmorski, położony bezpośrednio za częściowo wysokimi wydmami i całkowicie ukryty w drzewach. Piękno i osobliwość tego miejsca polega na tym, że wszystkie domy są zachowane w starym stylu architektonicznym. Przed każdym domem znajduje się ogród ozdobny z altanami obramowanymi kwiatami lub zamkniętymi szklanymi werandami. Ulice wioski są otoczone zielonymi żywopłotami, które również przyczyniają się do nadania całości sielskiego i swojskiego wizerunku.
Wioskę od północy otaczają wydmy, od wschodu i zachodu lasy wydmowe (głównie sosnowe), a od południa żyzne pola i łąki. Z Sorenbohmem (Sarbinowo) łączy ją stała promenada o długości 1,5 km, prowadząca przez las wydmowy. Piękna leśna ścieżka prowadzi do Großmöllen (Mielno), skąd w odległości ok. 5 km można łatwo dotrzeć do idyllicznie położonego jeziora Jamundersee (Jamno), charakterystycznego dla wybrzeża pomorskiego.
Plaża jest w większości pozbawiona kamieni i pokryta wspaniałym białym piaskiem. Jest to plac zabaw dla młodszych i starszych, a do wioski jest tylko około 50 m. Dzięki leżakom plażowym, zamkom z piasku, bogato zdobionym flagami i proporczykami, latem można tu przyjemnie i kojąco spędzić czas, otoczonym głęboką zielenią wydm porośniętych trawą i głębokim błękitem Morza Bałtyckiego. Na wschód od Bauerhufen (Chłopy) na plaży znajduje się wiele pniaków. Są to pozostałości drzew, które wiele lat temu zostały zasypane przez ruchome wydmy, a teraz zostały zmyte przez morze. Dają nam one wstrząsający obraz niszczycielskiej siły morza.
Domy są tak czyste i przytulne, jak wygląd zewnętrzny tego miejsca. Każdy właściciel domu przyjmuje kąpiących się. Altany i werandy, a także ozdobne ogrody są udostępniane letnikom przez gospodarzy. Ceny wynajmu mieszczą się w średnim przedziale. Hotel, położony bezpośrednio nad jeziorem, oferuje pokoje do wynajęcia z pełnym wyżywieniem. Jest połączony z restauracją, posiada duży hol, przestronną werandę i zacieniony ogród.
Od lat przyjemny pobyt oferuje także pensjonat, położony bezpośrednio za wysoką wydmą. Oba oferują dobre obiady w rozsądnych cenach.
Nie ma żadnych urządzeń kąpielowych. Kąpiele są bezpłatne. Życie kąpielowe jest bardzo nieformalne. Kąpiel odbywa się z leżaka plażowego. Klub kąpielowy wyznacza liniami miejsce jako kąpielisko dla osób nieumiejących pływać i ustawia różnego rodzaju sprzęt ratunkowy. Na plaży obecny jest ratownik. Dostępna jest łódź ratunkowa. Godne polecenia są spacery po przyległym świerkowym lesie wydmowym, w którym powietrze jest bogate w ozon. Klimat charakteryzuje się wysokim ciśnieniem powietrza, dużą wilgotnością, jednolitą temperaturą i umiarkowanymi opadami.
Bauerhufen (Chłopy) jest z powodzeniem odwiedzane przez gości uzdrowiska od maja do września. Chociaż popyt i frekwencja są bardzo wysokie w szczycie sezonu, w ostatnich latach często zdarzało się, że brakowało odwiedzających we wczesnych i późnych sezonach. W tych miesiącach Bauerhufen (Chłopy) doskonale nadaje się na pobyt rekreacyjny. Nasze miejsce jest piękne także wczesną porą roku, kiedy drzewa wspaniale kwitną, a na południu rozciąga się kolorowy dywan kwiecistych łąk. O tej porze roku, a także podczas spokojnych, słonecznych dni jesieni, to idylliczne miejsce może być szczególnie atrakcyjne dla osób spragnionych ciszy i spokoju. Na początku i pod koniec sezonu ceny mieszkań i pensjonatów są znacznie niższe.
Pojedyncze, ogrzewane mieszkania mogą być również wynajmowane na kuracje zimowe.
Na załączonej mapie zaznaczono wszystkich właścicieli wsi i ich posesje.
Na czele wspólnoty stoi rolnik Franz Scharping. W skład rady gminy wchodzą rolnik Ernst Engwer i mistrz stolarski Otto Luther jako radni oraz rolnicy Willi Schulz, Fritz Mielke, Willi Weier, Mar Haeger, Mar Peglow, Mar Kloth, Emil Schmidt, mistrz rzeźnicki i rolnik Fritz Lüdtke oraz właściciel cukierni Otto Ruth. Przewodniczącym rady szkoły jest nauczyciel Reinhard Maaß. Członkowie rady szkoły: Schaping, Peglow, Schulz, Engwer, Schmidt.
Majątek wsi obejmuje około 160 hektarów pól i łąk. Głównym zajęciem mieszkańców jest rolnictwo i hodowla bydła. Ponadto we wsi znajduje się 1 hotel, 1 pensjonat, 1 piekarnia i cukiernia, 2 sklepy, 1 sklep mięsny, 2 budowlańców, 1 fotograf, 1 krawiec, 2 stolarzy, 1 szewc. Gospodarz Fasch zarządza pocztą i prowadzi hodowlę drobiu. Rybołówstwo nie jest już w ogóle uprawiane jako zawód. Jest tylko jedna łódź, która jest własnością hotelu i tylko bardzo rzadko jest używana do wędkowania.
Szkoła w Bauerhufen (w Chłopach)
Do połowy ubiegłego wieku Bauerhufen (Chłopy) było bardzo biedną miejscowością. To wyjaśnia, dlaczego, gdy w wielu okolicznych wioskach istniała już szkoła, w Bauerhufen (Chłopy) nie udało się jej założyć. Tylko nieliczni, nieco lepiej sytuowani właściciele posyłali swoje dzieci do szkoły w Sorenbohm (Sarbinowo).
W 1830 r. szkoła została założona przez pana von Schmelinga, który był jednocześnie panem na dworze w Bauerhufen (Chłopy). W tej szkole dzieci musiały nauczyć się czytać, pisać, wykonywać codzienną arytmetykę i katechizm. Na nauczyciela, który miał je uczyć tych sztuk, wybrano krawca Michała Rosenowa. Był właścicielem domu „Swantibor”, który jeszcze kilka lat temu należał do jego wnuka. Został on jednak przebudowany około 1850 r. i do tego czasu pełnił funkcję wędzarni. Szkoła była wynajmowana w tym domu.
Rosenow otrzymywał pensję w wysokości 75 marek za pracę w charakterze nauczyciela, za udostępnienie sali szkolnej i kominka. W szkole uczyło się około 20 uczniów. W półroczu zimowym szkoła pracowała w pełnym wymiarze godzin, lekcje trwały od 8 do 12 i od 13 do 16. W okresie letnim zajęcia odbywały się w każdą niedzielę w godzinach popołudniowych od 13 do 15. Opłata szkolna w wysokości 1,5 marki była uiszczana rocznie za każde dziecko, które musiało uczęszczać do szkoły, a pozostała kwota była zbierana ze składek ojców z gospodarstwa domowego.
Rosenow zarządzał szkołą do 1845 r., a od tego roku do 1870 r. szkołą kierowało kilku tzw. präparanden. Były to Jütz z Großmöllen (Mielno), Schwerdtfeger z Puddemsdorf (Podamirowo), Fischer, Holzfuß, Pomplun ze Streitz (Strzeżenice), Gramenz z Klaptow (Kłopotowo), Scheel, Wilde z Kursewanz (Kurozwęcz), Schwerdtfeger z Sorenbohm (Sarbinowo).
Przygotowujący się do wyjazdu otrzymywali bezpłatne wyżywienie od domu do domu, w zależności od stanu majątkowego właścicieli 8, 6, 4 lub 2 dni oraz 72 marki, później 144 marki pensji. Za każdego ucznia płacono czesne w wysokości 2,25, a później 3 marek. Liczba uczniów ulegała znacznym wahaniom. W 1850 r. w rejestrze szkolnym było 40 uczniów, w 1870 r. – 31.
Trzeba było również wynająć salę szkolną. Do 1872 r. mieściła się w domach Marthen (Wernicke), Ludwiga Schinkla (Finger), Ferdinanda Fißa (Hugo Fiß), Trappa (Schmidt) i Lassahna (Ruth, obecnie Ulrikenstift). Mieszkanie nauczyciela znajdowało się zawsze w tym samym domu.
Czynsz za oba wynosił około 60 marek rocznie. Od czasu do czasu pomieszczenia szkolne były wynajmowane latem kąpiącym się, a lekcje odbywały się w mniej lub bardziej odpowiednim pomieszczeniu w stajni danego gospodarstwa.
Porządek w szkole i regularność lekcji nadal ucierpiały z powodu tego, że Bauerhufen (Chłopy) nie posiadało własnego budynku szkolnego. Fundusz na zakup budynku szkolnego był gromadzony od pewnego czasu dzięki rocznym składkom w wysokości 1-3 marek, w zależności od wielkości nieruchomości. Państwo przyznawało też corocznie pewną kwotę pieniędzy, która nie jest tu znana. W 1872 r. obecny budynek szkolny został ostatecznie kupiony od krawca za cenę 2000 marek. Do domu należał obecny ogród nauczycielski o powierzchni 25 akrów oraz kawałek ziemi, który stopniowo został skradziony z Morza Bałtyckiego, a więc leżał na północ od gospodarstwa szkolnego.
W 1880 r. kosztem około 1000 marek rozbudowano budynek szkolny zgodnie z jego przeznaczeniem. Sala szkolna miała wymiary 5,11 x 4,68 m. W rejestrze uczniów wymieniono 26 uczniów z tego rocznika. Od 1870 r. nauczycielem był Emil Hasse z Güdenhagen (Mścice), który zarządzał szkołą do swojej śmierci w 1900 r. Do dziś jego uczniowie chwalą sobie jego wierność obowiązkom.
Na dochód z posady nauczyciela składa się teraz darmowe mieszkanie, darmowe wypalanie, dochód z ziemi w ogrodzie 30 marek i pensja pieniężna w wysokości 630 marek. Od czasu ślubu pani Hasse uczyła się robótek ręcznych. W tym czasie właścicielami szkoły byli Friedrich Lassahn i Wilhelm Mews, a później Hermann Hobus i Hermann Koch.
W kolejnych latach, aż do roku 1900, kronika szkolna odnotowuje wiele uroczystości, o ile były one związane ze zwykłym corocznym wyjściem, głównie w Bornhagener Wäldchen. W 1886 roku wszyscy uczniowie i dorośli do 24 roku życia zostali zakażeni odrą. W 1886 r. wszyscy uczniowie i dorośli do 24 roku życia chorowali na odrę, a w 1893 r. na błonicę. W 1898 r. do szkoły uczęszczało 48 dzieci.
W ostatnich latach swojej pracy nauczyciel Hasse często chorował i musiał odwiedzać wiele łaźni w celu uzyskania różnych środków leczniczych. Szkoła była częściowo zamknięta, uczniowie chodzili do Sorenbohm (Sarbinowo) lub zastępca pełnił służbę. W 1897 r. na stanowisko zastępcy został mianowany Reinhold Jütz, syn Jütza, który wcześniej był tu nauczycielem. W 1899 r. budynek gospodarczy został rozbudowany. Nauczyciel Hasse zmarł 31 sierpnia 1900 r.
Do czasu obsadzenia stanowiska nauczyciela w zastępstwie pracowali Louis Vahl, kandydat na dyrektora szkoły, oraz nauczyciel Koch. Dnia 1 grudnia 1900 r. do Bauerhufen (Chłopy) został mianowany nauczyciel P.G. Lutsch z Henkenhagen (Ustronie Morskie). W 1904 r. został przeniesiony do szkoły miejskiej w Bublitz (Bobolice). Jego następcą został nauczyciel Hermann Lüdtke, który 1 marca 1905 r. został przeniesiony do Poppenhagen (Popowo).
Jego następcą na tym stanowisku był nauczyciel o. Knoll. Po przeniesieniu 1 lipca 1907 r. do Klöpperfier (Chłopowo), nauczyciel Strelow został przeniesiony stamtąd. W Bauerhufen (Chłopy) pozostał do 1909 r., a jego następcą został nauczyciel R. Schultz, który 1 października tego samego roku zmienił pracę z nauczycielem Paulem Thymem. W tym czasie szkoła liczyła zaledwie 15 uczniów.
Za jego kadencji, ale także częściowo wcześniej, przeprowadzono kilka remontów budynku szkoły. Jedna ściana z muru pruskiego po drugiej została zastąpiona litą. W 1911 r. zmieniono dach i zadaszono pokój dzienny. W 1912 r. dodano nowe okna od frontu budynku i zainstalowano elektryczny system oświetlenia. W 1913 r. od strony północnej dobudowano przybudówkę chroniącą przed wiatrem. Podczas choroby nauczyciela Thyma w 1914 r. zastąpił go nauczyciel Lyck z Neu Wuhrow (Nowe Worowo). Thym zmarł pod koniec 1914 roku.
Stanowisko nauczyciela było nieobsadzone przez cały czas trwania wojny. Uczniowie musieli uczęszczać do szkoły w Sorenbohm (Sarbinowo) lub Barning (Będzinko). 15 stycznia 1919 r. stanowisko to otrzymał nauczyciel Reinhard Maaß, który piastuje je do dziś.
22 lutego wprowadził się do budynku szkoły. Ale, ojej, co za bałagan panował w tym miejscu! Dach był bardzo zniszczony, tapety potargane, farba starta z okien i drzwi. W szkole brakowało kilku map, zniknęła też cała biblioteka szkolna. W stodole brakowało wszystkich podłóg, drzwi i okien. Wcześniej wstawiono z powrotem ponad 20 rozbitych szyb. Ogród również sprawiał niezbyt przyjemne wrażenie. I wtedy zaczęła się praca. Wspólnota, dostrzegając konieczność, chętnie przekazała niezbędne fundusze i wkrótce wszystko zostało odpowiednio i wygodnie przygotowane. Podwórze było otoczone płotem z desek. Zakupiono najbardziej potrzebne materiały dydaktyczne.
W maju 1920 r. utworzono wschodnią szkołę wyższą dla celów socjalnych. W 1921 r. usunięto wydmę na wschód od zagrody szkolnej, aby utworzyć mur wydmowy.
Stajnia miała zniknąć wraz z wydmą, ponieważ była z nią zbyt blisko i zbyt długo związana. Nawet gdyby niektórzy chcieli twierdzić, że „wytrzyma jeszcze 100 lat”, to i tak prawie się przewrócił, jego część dosłownie zawisła w powietrzu. Jesienią tego samego roku ukończono budowę nowej stajni z dobudówką, w której nauczyciel mógł korzystać z pralni.
Następne lato przyniosło nadzwyczajną ilość deszczu i mieszkanie nauczyciela w zachodniej części domu stało się niezdatne do zamieszkania z powodu przenikającej wilgoci. Zamieniono mieszkanie i salę szkolną. Jednak późną jesienią szczyt i strona północna zostały pokryte smołą, a dach gruntownie naprawiony lub odnowiony. Prawie co roku mieszkanie wymagało gruntownego remontu, ale głównego problemu nie dało się rozwiązać – było za małe dla rodziny. Dwa ogrzewane pokoje nie były ani wystarczające dla pięcioosobowej rodziny, ani zgodne z duchem czasu. Jednak po długich namowach zarówno społeczność, jak i władze postanowiły nagle rozbudować dom szkolny o salę lekcyjną i ulepszyć go poprzez przebudowę pomieszczeń mieszkalnych. W 1925 r. budowa została przeprowadzona według rysunku mistrza ciesielskiego Luthera z Bauerhufen (Chłopy). Sala szkolna, która została dobudowana do wschodniej części starego domu, ma powierzchnię 36,4 m2, jest podpiwniczona i posiada osobne wejście przez korytarz szkolny. W nowym budynku znajduje się również pomieszczenie na materiały dydaktyczne. Ze względu na przebudowę starej kamienicy, mieszkanie składa się z 5 ogrzewanych pokoi, 1 izby, 1 kuchni i wszystkich akcesoriów. Mieszkanie jest więc wystarczająco duże, a dzięki temu, że 5 okien z 3 pokoi wychodzi na południe, całkiem przyjemne i zdrowe.
Z biegiem czasu uporządkowano także wyposażenie szkoły. Ławki, tablica, szafki i wiele innych rzeczy są najnowocześniejszego typu. Kolekcja pomocy dydaktycznych, która powstała z niczego po wojnie, osiągnęła pokaźne rozmiary.
Szczególną wagę przywiązano również do gustownego umeblowania. Dzieci powinny czuć się komfortowo w pięknym pomieszczeniu i cieszyć się swoją pracą, która jest błogosławieństwem dla nich samych, dla społeczności i dla ojczyzny.
Nazwy pól w gospodarstwach rolnych w Chłopach
Nazwy pól są zazwyczaj starszego pochodzenia, jeśli oznaczone nimi kawałki ziemi nie zostały dokładnie nabyte przez gospodarstwo i otrzymały nazwę od obecnego właściciela w celu bardziej szczegółowego oznaczenia, co wskazuje na poprzedniego właściciela.
W ostatnich dziesięcioleciach wiele gospodarstw rolnych zostało podzielonych, tak że poszczególne kawałki ziemi przeszły w ręce innych właścicieli, do innych gospodarstw. Nowi właściciele zrezygnowali z prowadzenia gospodarstwa, są rzemieślnikami, kupcami lub mieszkają na działce tylko latem. W ten sposób powstały nazwy: Zandersland, Mewsland, Eggertsland i inne. Można tu również wymienić nazwę Eggertshaus. Ale takie nazwy pochodzą również z dawniejszych czasów. Od trzech właścicieli z Kleinmöllen (Mielenko) i dwóch z Sorenbohm (Sarbinowo) zakupiono większe plany w czasach, gdy Bauerhufen (Chłopy) miało jeszcze niewiele ziemi. Pierwsze trzy z nich to Lambrechtsland, Blockenland i Ramlowsland, dwa ostatnie to Bonowsland i Minningsland. Podobnie, oznaczenia „Wendtbag” i „Bütowsbag” wskazują na ich dawnych właścicieli. Ścieżki, które prowadziły głównie po terenie należącym do jednego z właścicieli, otrzymały jego nazwę. Drogi Knopsweg i Mühlenweg zostały częściowo utracone w wyniku zmiany przeznaczenia gruntów w 1929 r. i stanowią własność prywatną. Wzniesienia nazywane są również według ich wysokości – Hog Barg (wysoka góra) – w zależności od ich osobliwości, – Kohl Barg (Kahler Berg) – w zależności od ich położenia – Horst – lub jeśli znaleziono na nich młyn – „Meulebarg”. Nazwy szlaków często pochodziły również od ich wysokości. Obecna sztuczna droga z Kasimirsburg (Kazimierz Pomorski) do Funkenhagen (Gąski) nazywana była „Hog Weg”, ponieważ prowadziła wzdłuż wzgórza. Z kolei droga polna prowadząca z Bauerhufen (Chłopy) do Kleinmöllen (Mielenko) jest nazywana „Sied Weg”.
Termin „Brauk” lub „Bruck” odnosi się do nisko położonych, przeważnie bagnistych terenów, a wioska graniczy z takimi terenami od południa. Tutaj rzeka „Braukgrove” przepływa przez „Mittelbrauk”. Kawałek łąki leżący na wschodnim krańcu wsi i należący do trzech właścicieli z Kleinmöllen (Mielenko) nazywany jest „Keutebrauk”, co oznacza Käten lub Kossäthenbruch. Małe wody stojące nazywano Soll. W jednej z tych studzienek znaleziono w przeszłości margiel wapienny; do dziś nosi ona nazwę Kalksoll. Na zachód od Knopsweg znajduje się nisko położone miejsce zwane Soll lub Born. Po drugiej stronie Kunststraße znajduje się „Barnsteinsoll”, gdzie prawdopodobnie kiedyś znajdowano bursztyn.
Płytko płynąca woda, która zwykle wysychała latem, nazywana była Riege. W pobliżu Kahler Berg znajduje się „Steierig”. Na wschód od niej znajduje się „Vogelfang”. Ze względu na krzewy na sąsiednim torfowisku było tu prawdopodobnie wiele ptaków. Na trasie Mühlenweg między wysoką górą a Kunststraße znajduje się dolina zwana „Grund” oraz przylegająca do niej łąka „Hogbargswiß”. Po drodze do Sorenbohm (Sarbinowo) znajduje się Mulbrink, szczególnie suchy i piaszczysty fragment wysoczyzny. Rodzaj uprawy często przyczyniał się do nadania nazwy. Dwa większe kawałki ziemi najwyraźniej nie nadawały się wcześniej do uprawy i w związku z tym leżały odłogiem. Obecnie dają one dobre plony, ale nadal nazywane są „Grote Broake” i „Twaß Broake”.
Łąka obok „Twaß Broake”, „Huldörpswisch”, była prawdopodobnie porośnięta lasem. Na wschodnim krańcu pola nadal znajdują się wydmy pokryte drewnem – „Kullstrand”.
Teren nad Mittelbrauk to „Öwerland”, a droga, która przez niego prowadzi, to „Öwerweg”.
Łąka szkolna to kawałek ziemi, który kiedyś został wydzielony dla szkoły, ale nigdy nie został jej przekazany.
Najbardziej osobliwą nazwą jest prawdopodobnie seria długich i bardzo wąskich pasów ziemi – „Seglappen”. Trudno określić, czy nazwa ta związana jest z żaglem (Segellappen), czy z siewem (Sähetuch).
W dawnych czasach baraninę należącą do właścicieli prawdopodobnie wypasano razem na „baraniej łące” i doglądał jej wspólny pastuch.
Pojedyncze nazwy zachowały się także w samej wsi. Ścieżka prowadząca do szkoły służyła kiedyś rybakom do zbijania lin potrzebnych do budowy sieci, „Reipschlägererstrot” to jej dzisiejsza nazwa, ale jej ostatnie przedłużenie nosi nazwę „Schlossplatz”.
Ta kronika szkolna została napisana przez nauczyciela Reinharda Maaßa z okazji 100-lecia istnienia szkoły wiejskiej.
Źródło – Internet
Informacje o Bauerhufen (Chłopy) pochodzą ze starej kroniki szkolnej.